Vitet e fundit, bujqësia precize ka revolucionarizuar mënyrën se si fermerët kultivojnë të korrat e tyre. Një nga teknologjitë më premtuese në bujqësinë e saktë është përdorimi i sensorëve. Duke përdorur sensorë, fermerët mund të monitorojnë parametra të ndryshëm të të korrave të tyre në kohë reale dhe të marrin vendime më të informuara. Në këtë kontekst, përdorimi i sensorëve për menaxhimin e ujitjes me pika në bujqësinë e patates po bëhet gjithnjë e më popullor.
Ujitja me pika është një teknikë e efektshme ndaj ujit ku uji shpërndahet drejtpërdrejt në zonën e rrënjëve të bimëve. Kjo teknikë është veçanërisht e përshtatshme për kultivimin e patates, sepse patatet kanë një sistem rrënjor të cekët dhe toka duhet të mbahet e lagësht, por jo e lagësht. Megjithatë, suksesi i ujitjes me pika varet kryesisht nga aftësia për të aplikuar sasinë e duhur të ujit në kohën e duhur. Këtu hyjnë në lojë sensorët.
Sensorët mund të matin parametra të ndryshëm të tokës dhe të korrave, të tilla si lagështia e tokës, temperatura dhe rritja e bimëve. Me këtë informacion, fermerët mund të optimizojnë sasinë dhe kohën e dërgimit të ujit në bimë. Për shembull, sensorët mund të zbulojnë kur toka po thahet dhe të aktivizojnë automatikisht sistemin e ujitjes. Kjo parandalon stresin e ujit në bimë dhe siguron rritje dhe rendiment optimal.
Në kultivimin e patates, sensorë mund të përdoren gjithashtu për të monitoruar nivelet e lëndëve ushqyese në tokë. Patatet kërkojnë lëndë ushqyese specifike, si kalium dhe fosfor, për t'u rritur siç duhet. Duke përdorur sensorë për të matur nivelet e lëndëve ushqyese në tokë, fermerët mund të rregullojnë aplikimin e plehrave për të përmbushur nevojat e të korrave. Kjo jo vetëm që siguron rritje dhe rendiment optimal, por gjithashtu redukton rrezikun e kullimit dhe ndotjes së lëndëve ushqyese.
Një përfitim tjetër i përdorimit të sensorëve për menaxhimin e ujitjes me pika në kultivimin e patates është reduktimi i mbetjeve të ujit. Metodat tradicionale të ujitjes, të tilla si spërkatësit lart, mund të rezultojnë në humbje të konsiderueshme të ujit për shkak të avullimit dhe rrjedhjes. Ujitja me pika, nga ana tjetër, dërgon ujë direkt në zonën e rrënjës, duke reduktuar humbjen e ujit dhe duke rritur efikasitetin e përdorimit të ujit. Duke kombinuar ujitjen me pika me sensorë, fermerët mund të reduktojnë më tej mbetjet e ujit duke aplikuar ujë vetëm kur dhe ku është e nevojshme.
Përdorimi i sensorëve për menaxhimin e ujitjes me pika në kultivimin e patates nuk është vetëm i dobishëm për fermerët, por edhe për mjedisin. Mungesa e ujit është një sfidë globale dhe bujqësia është një nga përdoruesit kryesorë të ujit. Duke përdorur ujin në mënyrë më efikase, fermerët mund të kontribuojnë në ruajtjen e këtij burimi të çmuar. Për më tepër, reduktimi i mbetjeve ujore redukton edhe rrezikun e erozionit dhe ndotjes së tokës.
Si përfundim, përdorimi i sensorëve për menaxhimin e ujitjes me pika në bujqësinë e patates është një teknologji premtuese që mund të përfitojë fermerët, mjedisin dhe shoqërinë në tërësi. Duke ofruar informacion në kohë reale për kushtet e tokës dhe të korrave, sensorët i lejojnë fermerët të marrin vendime më të informuara për menaxhimin e ujit dhe lëndëve ushqyese. Kjo, nga ana tjetër, çon në rritje dhe rendiment optimal, reduktim të mbetjeve të ujit dhe qëndrueshmëri mjedisore. Ndërsa teknologjitë e bujqësisë precize vazhdojnë të evoluojnë, përdorimi i sensorëve ka të ngjarë të bëhet edhe më i përhapur dhe thelbësor për të ardhmen e bujqësisë.
Revista holandeze e bujqësisë Boerderij botoi kohët e fundit një artikull mbi mënyrën e përdorimit të sensorëve për të optimizuar ujitjen me pika në patate. Ujitja me pika është një metodë e aplikimit të ujit direkt në zonën rrënjësore të bimëve përmes një rrjeti tubash dhe emetuesish, të cilat mund të reduktojnë mbetjet e ujit dhe të përmirësojnë efikasitetin e përdorimit të ujit në krahasim me metodat e tjera të ujitjes si spërkatës ose brazda. Megjithatë, ujitja me pika kërkon kontroll të saktë të shpërndarjes së ujit, pasi emetuesit duhet të lëshojnë ujë me një ritëm konstant për të shmangur modelet e pabarabarta të lagështimit dhe çekuilibrat e lëndëve ushqyese.
Artikulli përshkruan një rast studimi të një ferme patate në Holandë që përdori sensorë për të rregulluar mirë sistemin e saj të ujitjes me pika. Ferma instaloi sensorë të lagështisë së tokës në thellësi të ndryshme në profilin e tokës për të matur përmbajtjen e ujit dhe temperaturën e tokës. Sensorët ishin të lidhur me një sistem telemetrie që transmetonte të dhënat me valë në një njësi qendrore kontrolli, e cila përpunonte informacionin dhe dërgonte komanda tek kontrolluesi i ujitjes.
Kontrolluesi i ujitjes u programua për të rregulluar shpejtësinë e rrjedhës së ujit dhe kohëzgjatjen e ciklit të ujitjes bazuar në leximet e sensorit dhe kërkesën për ujë të bimëve. Kërkesa për ujë të bimëve u llogarit duke përdorur një koeficient kulture që merrte parasysh fazën e ciklit të rritjes, kushtet e motit dhe llojin e tokës. Koeficienti i kulturave u përftua nga një model referimi i avullimit të transpirimit që vlerësonte sasinë e ujit që kultura do t'i duhej të avullonte dhe të transpironte për të ruajtur funksionet e saj fiziologjike.
Ferma përdori gjithashtu një stacion meteorologjik për të mbledhur të dhëna për reshjet, temperaturën, lagështinë dhe shpejtësinë e erës, të cilat ndihmuan në parashikimin e kërkesës për ujë të bimëve dhe rregullimin e orarit të ujitjes në përputhje me rrethanat. Stacioni i motit ishte i lidhur me sistemin e telemetrisë dhe njësinë qendrore të kontrollit, e cila sinkronizonte kontrolluesin e ujitjes me të dhënat e motit.
Rezultatet e studimit treguan se përdorimi i sensorëve për të optimizuar ujitjen me pika në patate mund të kursejë ujë, energji dhe pleh, duke rritur rendimentin dhe cilësinë. Ferma ishte në gjendje të zvogëlonte shkallën e aplikimit të ujit me 30% pa ndikuar në rendimentin dhe të përmirësonte cilësinë e zhardhokëve duke reduktuar numrin e zhardhokëve të zbrazët dhe të deformuar. Ferma kurseu gjithashtu energji duke reduktuar kohën e pompimit dhe frekuencën e filtrimit të sistemit të ujitjes, dhe kurseu plehrat duke reduktuar humbjet e shpëlarjes dhe rrjedhjen e lëndëve ushqyese.